We zijn een bend over business geworden.

'Vroegah' wilde een reclamemaker nog wel eens schone sier maken met zijn (of haar) weigering adjes te bedenken voor een bontfokker of een sigarettenmerk. Daar zijn we niet meer van. De grootste troep prijzen we blijmoedig aan: malafide hypotheken, beroerde internetdiensten, halfaffe producten, dubieuze beursgangen, bedriegende verzekeringsmaatschappijen. Slimme consumenten vermoeden inmiddels achter die in tegenlicht geschoten mooifilmerij van een bank, verzekeraar of triple play aanbieder, een Kwalitatief Uitermate Teleurstellend product. Een paar muisklikken later weten ze het zeker. Misschien zouden reclamemakers wat vaker neen moeten zeggen als de P van product niet deugt. Begrijp me goed, als je in de reclame zit moet je geen moraalridder willen zijn, maar voordurend aan de leiband lopen van bedrijven die aangevuurd door bonussen at any price aandeelhouderswaarde willen creëren, is een ander uiterste. Laten we afspreken dat we geen geinige vernislaagjes meer bedenken voor wankele troep, dat we geen dure filmer meer invliegen om de grootst mogelijke scam in breedbeeld te slijten, laten we af en toe de rug rechten en neen zeggen. Zou dat ons vak geen goed doen?