Ons vak heeft geen ballen en nog minder gezag.

VEA voorzitter Ralph Wisbrun roept schuldbewust in Adformatie dat we misschien maar eens wat minder reclame moesten maken, de consument is ons zat. Stokoudgediende die het weten kan Frank Pels meldt in Adformatie terloops dat zelfverrijking misschien wel het oerprincipe van de reclamebranche is, uh, was. De BVA loeit de noodzaak van groene reclame de wereld in zonder daar een visie aan te koppelen. Diezelfde Pels suggereert dat het vak weer wel wat zelfverzekerder mag adviseren, desnoods ten koste van de relatie. Met dat laatste ben ik het hardvochtig eens. Hoe serieus wordt je advies genomen als je bij de eerste de beste tegenwerping capituleert? Wat heb je aan een bureau dat buigt bij ieder natte wind? Heeft de branche meer ballen nodig om serieus genomen te worden? Of missen we gewoon het niveau?